DÜŞMAN
Zaman ve yer kavramım kalmamıştı.Sanki bir yerlerde sıkışıp kalmıştım Bir boşluğa düşmüş,kendi kendime çırpınıp duruyordum.Her çırpınışta daha da çok batıyordum Sesimi duyan yok bir el uzatan yoktu. Bu bana hayatın kendi düşen ağlamaz deme şekliydi
İnsanın en büyük düşmanı kendisidir derler ya bana kendimden daha büyük bir düşman yoktu En büyük düşman kendimdim Özdemir Asafın da dizelerinde dediği gibi;
Dün sabaha karşı kendimle konuştum
Ben hep kendime çıkan bir yokuştum
Yokuşun başında bir düşman vardı
Onu vurmaya gittim kendimle vuruştum
Kendi kendimi tüketiyorum Uyuşturucu gibi alkol gibi ama bu daha kötüsü bunu bana yapan benim ve bu iflah olmaz bir düşman Ben kendimin en büyük düşmanıyım...
